Το αργότερο μέχρι την ηλικία των 7 ετών πρέπει το παιδί να ελεγθεί ορθοδοντικά. Καλό είναι η πρώτη επίσκεψη να γίνεται από την ηλικία των 5 ετών, όπου η ύπαρξη ορθοδοντικού προβλήματος που να απαιτεί άμεση θεραπεία είναι σπάνια, αλλά αν αυτή κριθεί απαραίτητη είναι μεγίστης σημασίας. Διαφορετικά, δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να εξοικειωθεί με το οδοντιατρικό περιβάλλον και να νιώσει τον οδοντίατρο φίλο του.
Υπάρχουν ορθοδοντικά προβλήματα που εμφανίζονται σε μικρή ηλικία και αν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, προλαμβάνονται καταστάσεις όπως η εξαγωγή, αργότερα, μονίμων δοντιών.
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι το παιδί να αλλάξει όλα του τα δόντια.
Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που ο γονιός μπορεί να παρατηρήσει από μόνος του και να ζητήσει βοήθεια από τον ορθοδοντικό.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι:
-Εάν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα ή βάζει το δάχτυλο στο στόμα, συνήθως τον αντίχειρα, σε ηλικία μετά των 3 ετών. Παρατεταμένος θηλασμός πιπίλας ή δαχτύλου διαταράσσει την ισορροπία των δυνάμεων που ασκούνται στα δόντια και στις γνάθους, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει ορθοδοντικά προβλήματα με εμφανείς συνέπειες τόσο στο χαμόγελο, όσο και στη λειτουργία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται προσοχή στην αντιμετώπιση με ιδιαίτερη μνεία στη ψυχολογία του παιδιού.
-Εάν έχει «αλλάξει τα δόντια» του από τη μια πλευρά του στόματος και όχι από την άλλη.
Μια διαφορά της τάξης των 6 μηνών είναι αποδεκτή. Αν ξεπεραστεί αυτό το χρονικό διάστημα, χρειάζεται διερεύνηση.
-Εάν παρατηρείται ασυμμετρία στο πρόσωπο του παιδιού. Πολλές φορές υπεύθυνη για κάτι
τέτοιο είναι μια πρόωρη επαφή των πάνω με τα κάτω δόντια που ‘σπρώχνει’ τη κάτω γνάθο του παιδιού σε έκκεντρη θέση με αποτέλεσμα την ασυμμετρία. Η θεραπεία είναι πολύ εύκολη και ανώδυνη και η έγκαιρη παρέμβαση είναι απαραίτητη ώστε να μην εγκατασταθεί το πρόβλημα και το παιδί αναπτυχθεί με ασυμμετρία.
-Εάν το παιδί αναπνέει περισσότερο από το στόμα. Κάτι τέτοιο ανιχνεύεται και κατά τη δίαρκεια της ημέρας αλλά ιδιαίτερα τη νύχτα όπου το παιδί ροχαλίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, σε συνεργασία με ωτορινολαρυγγολόγο, διερευνάται εάν το παιδί έχει υπερτροφικές αμυγδαλές ή κρεατάκια. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε ηλικία γύρω στα 10, είναι αναμενόμενο το παιδί να έχει λίγο μεγαλύτερες αμυγδαλές και κρεατάκια.
-Εάν το παιδί καθώς καταπίνει, σπρώχνει τη γλώσσα ανάμεσα στα πάνω και τα κάτω δόντια με αποτέλεσμα η γλώσσα να προβάλει ανάμεσά τους μην αφήνοντας τα δόντια να έρθουν σε επαφή.
-Εάν δαγκώνει ‘ανάποδα’. Φυσιολογικά, τα δόντια της άνω γνάθου ‘αγκαλιάζουν’ τα δόντια της κάτω γνάθου. Όταν κάποιο δόντι της άνω γνάθου βρίσκεται πίσω από τα δόντια της κάτω, είναι παθολογικό και πρέπει να διορθωθεί διότι δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία του στόματος.
-Εάν τα πάνω μπροστινά δόντια ‘πετάνε’ έξω από τα χείλια. Κάτι τέτοιο, τα κάνει πολύ επιρρεπή σε τραύμα διότι φυσιολογικά τα χείλια προστατεύουν τα δόντια από τις προσκρούσεις.
-Εάν παρατηρείται έντονος συνωστισμός των δοντιών. Εκτός του αισθητικού προβλήματος, ο συνωστισμός μας επισημαίνει ότι τα δόντια δεν χωρούν αρμονικά στις γνάθους γεγονός που επηρεάζει τόσο τη δυνατότητα επαρκούς καθαρισμού τους, όσο και όλη την λειτουργία του στόματος. Ο συνωστισμός δεν συνεπάγεται απαραίτητα εξαγωγή μονίμων δοντιών, ιδιαίτερα εάν διαγνωσθεί έγκαιρα.
-Εάν παρατηρούνται μεγάλα κενά ανάμεσα στα δόντια. Συνήθως παρατηρείται ένα μεγάλο κενό ανάμεσα στα κεντρικά δόντια της άνω γνάθου. Αυτό δεν είναι πάντα παθολογικό. Σημασία έχει η κλίση των δοντιών, εάν υπάρχει μεγάλος χαλινός ανάμεσά τους και πιο πολύ σε ποιό στάδιο βρίσκεται το παιδί ως προς την αλλαγή των δοντιών του.
-Εάν έχει χαθεί κάποιο δόντι είτε από τερηδόνα είτε από τραύμα. Είναι πολύ σημαντικό να διερευνηθεί πόσο νωρίτερα έχει χαθεί το δόντι από το αναμενόμενο (εάν πρόκειται για παιδικό δόντι) και αναλόγως να αποφασιστεί εάν πρέπει να διατηρηθεί ο χώρος για το διάδοχο μόνιμο διότι είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο χώρος και να μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Εάν πρόκειται για μόνιμο δόντι, τότε πρέπει να γίνει σχέδιο θεραπείας για το πως θα καλυφθεί το κενό. Πλέον, υπάρχουν πολλές λύσεις και η τελική απόφαση παίρνεται μετά από λεπτομερή ενημέρωση των γονέων για τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής.
Η βάση της ορθοδοντικής βρίσκεται στο να εκμεταλλευτεί την φυσιολογική ικανότητα των δοντιών να μετακινούνται καθοδηγώντας αυτήν τη μετακίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση προς όφελος της λειτουργικότητας και της αισθητικής. Προκειμένου να μετακινηθεί ένα δόντι χρειάζεται να του δοθεί ένα συγκεκριμένο ‘σήμα’, το οποίο δίνεται με τους εκάστοτε μηχανισμούς που χρησιμοποιεί ο ορθοδοντικός.
Τα οφέλη είναι ποικίλα:
-Τα δόντια διευθετημένα στη σωστή θέση στις γνάθους δίνουν τη δυνατότητα για σωστότερο καθαρισμό. Έτσι, η ορθοδοντική λειτουργεί ουσιαστικά σαν ένα μέσο πρόληψης της τερηδόνας και της ουλίτιδας. Σε μεγαλύτερες ηλικίες εμφανίζεται η περιοδοντίτιδα, μια νόσος των ούλων που αποτελεί εξέλιξη της ουλίτιδας και επηρεάζει το οστό, το κόκαλο που περιστοιχίζει τα δόντια με αποτέλεσμα τα δόντια να είναι εύσειστα και να χάνουν τη στήριξή τους. Εάν οι ρίζες των δοντιών είναι παράλληλες, γεγονός που επιτυγχάνεται με την ορθοδοντική θεραπεία, το οστό που περιβάλλει τα δόντια έχει το σωστό πάχος, γεγονός που το κάνει πιο ανθεκτικό στη φλεγμονή και την περιοδοντίτιδα.
-Εάν υπάρχουν ήδη οδοντιατρικά προβλήματα όπως τερηδόνα, ελλείψεις δοντιών κτλ, πολλές φορές χρειάζεται τα δόντια να μετακινηθούν σε πιο ευνοϊκή θέση ώστε ο οδοντίατρος να μπορέσει να προχωρήσει σε αποκατάσταση (σφραγίσματα, γέφυρες κτλ).
-Είναι πολύ συχνή μια οντότητα που ονομάζεται «σύνδρομο κροταφογναθικής άρθρωσης». Αυτό προκαλείται από δυσλειτουργία της άρθρωσης του στόματος και η αιτία είναι πολυπαραγοντική. Περιλαμβάνει συχνούς πονοκεφάλους, πόνο στους μυς του προσώπου και του αυχένα κ.ά. Ακριβώς επειδή οι αιτίες αυτής της πάθησης είναι ποικίλες, η ορθοδοντική θεραπεία μόνη της δεν μπορεί να εγγυηθεί τη λύση του προβλήματος, αλλά δρα συνεπικουρικά βελτιώνοντας τη λειτουργία του στόματος.
-Φυσικά, ένα αισθητικό χαμόγελο και ενίσχυση της ψυχολογίας!
Κλινική εξέταση: ο ορθοδοντικός πρέπει να εξετάσει τον ενδιαφερόμενο πρώτα και κύρια για να διαπιστώσει την απουσία οποιασδήποτε παθογένειας στο στοματικό περιβάλλον και την γναθοπροσωπική περιοχή και για να συλλέξει στοιχεία που χρησιμεύουν για την εκπόνηση του σχεδίου θεραπείας.
Αποτυπώματα: των δοντιών και της φατνιακής ακρολοφίας (του οστού που περιβάλει τα δόντια) χρειάζονται για να κατασκευαστούν εκμαγεία. Τα εκμαγεία είναι γύψινα ομοιώματα της οδοντοστοιχίας πάνω στα οποία γίνονται μετρήσεις ούτως ώστε να υπολογιστεί πως θα διευθετηθούν τα δόντια στο φραγμό, πως και προς ποιά κατεύθυνση θα γίνουν οι μετακινήσεις κ.ο.κ.
Ενδοστοματικές και εξωστοματικές φωτογραφίες: κάποιες φορές είναι απαραίτητες, ιδιαίτερα εαν υπολογίζεται πως η ορθοδοντική θεραπεία μπορεί ή στοχεύεται να επηρεάσει το πρόσωπο.
Πανοραμική ακτινογραφία: απεικονίζεται η άνω και η κάτω γνάθος και είναι απαραίτητη ώστε να εξασφαλιστεί η υγεία των σκληρών ιστών και των οστών της στοματοπροσωπικής περιοχής. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεκινά ορθοδοντική θεραπεία σε έδαφος παθογένειας ακόμα κι αν αυτό αναφέρεται σε μια απλή ουλίτιδα (φλεγμονή των ούλων). Πρώτα εξασφαλίζουμε την απόλυτη στοματική υγεία και στη συνέχεια προχωρούμε στην ορθοδοντική θεραπεία.
Πλάγια κεφαλομετρική ακτινογραφία: δίνει πληροφορίες για τη σκελετική σχέση της άνω με την κάτω γνάθο καθώς και το πώς είναι αυτές τοποθετημένες στο πρόσωπο. Επίσης, δίνει πληροφορίες για το πώς είναι τοποθετημένα τα δόντια στις γνάθους. Πάνω σ΄αυτή την ακτινογραφία γίνονται γραμμικές και γωνιακές μετρήσεις . Η ανάλυση αυτής της ακτινογραφίας καθοδηγεί και την απόφαση αν ενδείκνυνται εξαγωγές ή όχι.
Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται πτυχίο Οδοντιατρικής. Οι σπουδές αυτές διαρκούν 5 έτη. Για να γίνει κάποιος δεκτός σε πρόγραμμα εξειδίκευσης στην Ορθοδοντική, σε πανεπιστήμιο αναγνωρισμένο από την Ευρωπαική Ένωση, πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο χρόνια κλινικής εμπειρίας ως γενικός οδοντίατρος.
Με τη βοήθεια ενός αξιόλογου βιογραφικού (να περιλαμβάνει συμμετοχές σε συνέδρια, ερευνητική δραστηριότητα και κλινική εμπειρία σε όλα τα πεδία της οδοντιατρικής) γίνεται η εισαγωγή στο πρόγραμμα εξειδίκευσης που διαρκεί τουλάχιστον 3 έτη.
Σε κάθε δόντι που πρόκειται να μετακινηθεί συγκολάται ένα άγκιστρο (σιδεράκι). Μερικές φορές, στα πίσω δόντια τοποθετούνται μεταλλικά δαχτυλίδια (που λέγονται ‘δακτύλιοι’) για πρακτικούς λόγους. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί μας βοηθούν δίνοντάς μας μια ‘λαβή’ πάνω στα δόντια. Προκειμένου να γίνει οποιαδήποτε μετακίνηση πρέπει κάτι να ‘σπρώξει’ τα δόντια. Συνήθως, αυτό είναι ένα σύρμα, που διατρέχει το οδοντικό τόξο από άκρη σ’ άκρη. Το σύρμα αυτό καλείται ‘τόξο’ και είναι κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι ή, συνηθέστερα, κράματα τιτανίου. Τα τόξα συγκρατούνται πάνω στα άγκιστρα με λαστιχάκια, που καλούνται ‘ελαστικές προσδέσεις’ και διατίθενται σε πολλά χρώματα ή λεπτά σύρματα που καλούνται ‘μεταλλικές προσδέσεις’.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το τόξο είναι οι ράγες πάνω στις οποίες ολισθαίνουν τα δόντια μέσω των αγκίστρων.
Όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι βιοσυμβατά, δηλαδή έχουν ελεγχθεί επιστημονικά και έχει αποδειχθεί ότι δεν προκαλούν κανένα πρόβλημα στον άνθρωπο.
Φυσικά. Πλέον, υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει ορθοδοντική θεραπεία χωρίς να συμπεριλάβουμε υλικά που περιέχουν νικέλιο. Υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν «σιδεράκια» παρόμοια με τα συμβατικά μεταλλικά αλλά να είναι κατασκευασμένα μόνο από τιτάνιο, κεραμικά-διαφανή «σιδεράκια» ή ακόμα και μια από τις ‘αόρατες’ τεχνικές, είτε τη γλωσσική (μηχανισμοί κατασκευασμένοι από χρυσό) είτε με διαφανείς πλαστικούς νάρθηκες (invisalign)- για περισσότερες πληροφορίες δείτε παρακάτω.
Οι ακίνητοι μηχανισμοί (σιδεράκια) κολλούνται με μια κόλλα – παρόμοιο υλικό με αυτό που γίνονται τα λευκά σφραγίσματα- που είναι αρκετά ισχυρή αλλά παράλληλα εύκολη στην αφαίρεση στο τέλος της θεραπείας. Υπάρχουν και κινητοί μηχανισμοί (μασελάκια) που συγκρατούνται πάνω στα δόντια μέσω της κατασκευής/σχήματός τους.
Τα «σιδεράκια» είναι συνήθως μεταλλικά ή διαφανή (πλαστικά, κεραμικά).
Τα λαστιχάκια που τοποθετούνται γύρω από τα σιδεράκια μπορούν να έχουν πάρα πολλά χρώματα τα οποία και αλλάζουν σε κάθε επίσκεψη.
Το εξωστοματικό είναι ένα μηχάνημα που αποτελεί σημαντική βοήθεια για τον ορθοδοντικό και τον ασθενή. Εφαρμόζεται πάνω σε «δακτυλίους» που τοποθετούνται στους πρώτους γομφίους (οι πρώτοι τραπεζίτες). Χρησιμοποιείται μόνο όταν το παιδί είναι στο σπίτι και μας βοηθά ώστε να μετακινήσουμε τα δόντια αυτά προς τα πίσω και να εξασφαλίσουμε αρκετό χώρο για όλα τα δόντια ώστε να μην χρειαστεί να αφαιρέσουμε μόνιμα δόντια.
Δεν χρειάζεται σε όλες τις περιπτώσεις. Εάν όμως απαιτείται η χρήση του και ο ασθενής δεν θέλει να το χρησιμοποιήσει, υπάρχουν εναλλακτικές, όπως τα μικροεμφυτεύματα/TADs (για περισσότερες πληροφορίες, δείτε παρακάτω).
Η τοποθέτηση των μηχανισμών δεν πονάει καθόλου, μόνο η κόλλα έχει περίεργη γεύση. Όταν πρωτοτοποθετηθούν οι μηχανισμοί ή κατά τις ενεργοποιήσεις τους (αυτό που γίνεται κατά τα τακτικά ραντεβού με τον ορθοδοντικό) μερικοί ασθενείς αναφέρουν κάποια ελαφριά πίεση για δυο-τρεις μέρες. Το ποιό κοινό πρόβλημα είναι ότι αισθάνονται τα δόντια ευαίσθητα, ιδιαίτερα κατά τη μάσηση. Ελάχιστοι αναφέρουν πονοκεφάλους, κάτι που είναι πάρα πολύ σπάνιο.
Όλα αυτά τα συμπτώματα είναι φυσιολογικά και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Οι περισσότεροι δεν αναφέρουν κάποιο πρόβλημα.
Αυτό που ο καθένας αξιολογεί ως σοβαρό είναι υποκειμενικό. Για μερικούς είναι η αρχική αίσθηση πίεσης στα δόντια, άλλοι έχουν αναφέρει δυσκολία στο να παίζουν πνευστά όργανα. Η καθημερινή στοματική υγιεινή απαιτεί περισσότερο χρόνο και φροντίδα. Η πλειονότητα των ασθενών αναφέρει πως η ζωή τους έχει επηρεαστεί ελάχιστα κατά τη διάρκεια της ορθοδοντικής θεραπείας, τόσο λίγο που μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα ξεχνούσαν τα σιδεράκια.
Μερικοί ασθενείς θέλουν τελείως αόρατα «σιδεράκια». Στην κλινική μας προσφέρεται αυτή η τεχνική. Για να εφαρμοστεί αυτή η μέθοδος σε μια κλινική απαιτείται πιστοποίηση η οποία λαμβάνεται ύστερα από ένα κύκλο ειδικών μαθημάτων που εξουσιοδοτούν τον ειδικό ορθοδοντικό.
Κανείς από το κοινωνικό περιβάλλον δεν αναγνωρίζει πως ο ασθενής κάνει ορθοδοντική θεραπεία. Παρ’ όλα αυτά η άρθρωση μπορεί να επηρεαστεί για τις πρώτες 7-10 ημέρες. Επίσης, απαιτείται ιδιαίτερη φροντίδα για τη στοματική υγιεινή αφού όλα οι μηχανισμοί είναι τοποθετημένοι εσωτερικά και δεν υπάρχει άμεση οπτική επαφή.
Τα τελευταία χρόνια προσφέρεται μια νέα ορθοδοντική μέθοδος με διαφανείς νάρθηκες που καλείται Invisalign. Για να εφαρμοστεί, επίσης απαιτείται πιστοποίηση η οποία λαμβάνεται ύστερα από ένα κύκλο ειδικών μαθημάτων που εξουσιοδοτούν τον ειδικό ορθοδοντικό. Με αυτή την τεχνική μπορεί κάποιος να δει το αποτέλεσμα της θεραπείας στον υπολογιστή πριν καν η θεραπεία αρχίσει. Ο ορθοδοντικός παίρνει αποτυπώματα των δοντιών, φωτογραφίες και ακτινογραφίες τα οποία στέλνονται στην Αμερική, όπου εδρεύει η Invisalign. Εκεί γίνεται ηλεκτρονική σάρωση (scanning) των αποτυπωμάτων και κατασκευάζεται μια ηλεκτρονική τρισδιάστατη (3D) απεικόνιση του οδοντικού φραγμού. Αφού καθοριστεί το σχέδιο θεραπείας, γίνονται οι εικονικές μετακινήσεις των δοντιών οι οποίες και καταγράφονται σε ένα film. Αυτό το film παρουσιάζεται στον ασθενή και ύστερα από αμοιβαία συμφωνία ασθενή-ορθοδοντικού δίνεται η εντολή για την κατασκευή μιας σειράς ναρθηκών που διαδοχικά θα φέρουν το επιθυμητό θεραπευτικό αποτέλεσμα. Οι νάρθηκες αυτοί πρέπει να χρησιμοποιούνται τουλάχιστον 22 ώρες το 24ωρο. Αφαιρούνται κατά τα γεύματα και για να γίνει σωστή στοματική υγιεινή. Τα δόντια μετακινούνται με την ίδια ταχύτητα και ακρίβεια όπως με τα παραδοσιακά σιδεράκια. Είναι δύσκολο να αναγνωριστεί από το περιβάλλον ότι κάποιος κάνει ορθοδοντική θεραπεία με τους νάρθηκες αυτούς.
Η στοματική υγιεινή είναι πολύ σημαντική ώστε να αποφύγουμε φλεγμονώδεις καταστάσεις όπως ουλίτιδα και τερηδόνα. Το σωστό βούρτσισμα δεν είναι δύσκολο αλλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να μπορέσει κανείς να το μάθει. Την ίδια μέρα με την τοποθέτηση των μηχανισμών δίνονται λεπτομερείς οδηγίες-συμβουλές. Η βασική διαφορά είναι πως χρειάζεται περισσότερος χρόνος από το συνηθισμένο. Συνήθως, πέντε λεπτά είναι αρκετά για να γίνει σωστή στοματική υγιεινή.
Η ηλεκτρική οδοντόβουρτσα δεν έχει καμιά διαφορά με τη συμβατική και ούτε το είδος οδοντόβουρτσας παίζει σημαντικό ρόλο. Υπάρχουν και μικρά βουρτσάκια (λέγονται μεσοδόντια βουρτσάκια) που υποβοηθούν στη διαδικασία.
Είναι καλύτερο να επικεντρωθεί κάποιος σε ένα καλό και λεπτομερές βούρτσισμα τη μέρα παρά σε πολλά μέτρια βουρτσίσματα.
Κατά κανόνα, ναί. Καλό είναι να αποφεύγονται οι τσίχλες. Όσο για τις σκληρές τροφές, πρέπει κάποιος να προσέχει και να μην δαγκώνει με τα μπροστινά δόντια. Οποιαδήποτε τροφή πρέπει να τεμαχίζεται σε μικρά κομμάτια και να μασάται με τα πίσω δόντια.
Το τμήμα του δοντιού που φαίνεται στο στόμα καλύπτεται από αδαμαντίνη (σμάλτος), μια ουσία ιδιαίτερα σκληρή και ισχυρή και τα ‘σιδεράκια’ δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να προκαλέσουν οποιαδήποτε βλάβη σ’αυτήν ή να αφήσουν κάποιο σημάδι. Αντίθετα, το ελλειπές βούρτσισμα και οι κακές διατροφικές συνήθειες μπορούν να προκαλέσουν τερηδονικές βλάβες γύρω από τα ‘σιδεράκια’ που έχουν τη μορφή λευκής κηλίδας ή το πιο συνηθισμένο μαύρισμα του χαλασμένου δοντιού.
Γι’ αυτό ο ορθοδοντικός πρέπει να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία και προσοχή όσον αφορά στη στοματική υγιεινή, να δίνει οδηγίες και να καθοδηγεί τον ασθενή σε περίπτωση που διαπιστώσει κάποια παρέκκλιση απ’ το φυσιολογικό.
Οπωσδήποτε! Το μόνο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει είναι εάν κάτι ξεκολλήσει. Με τηλεφωνική επικοινωνία μπορούμε να βρούμε μια λύση ώστε να αντιμετωπιστεί προσωρινά το πρόβλημα, ώστε να μην σας ενοχλεί τίποτα, μέχρι να επιστρέψετε και να διορθωθεί.
Πρώτα απ’ όλα δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Το προτιμότερο είναι να επικοινωνήσετε με την κλινική μας ώστε να κλείσουμε ένα ραντεβού το συντομότερο δυνατό.
Η ηλικία δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Ο ορθοδοντικός έλεγχος πρέπει να ξεκινάει από την ηλικία των 3 ετών. Υπάρχει ένας μικρός αριθμός θεραπειών που μπορεί να εφαρμοστεί μόνο αν ο ασθενής ακόμα μεγαλώνει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχουν λύσεις για όλες τις ηλικίες. Απλά τα σχέδια θεραπείας διαφοροποιούνται. Ενδεχόμενα η ορθοδοντική θεραπεία να διαρκέσει λίγο περισσότερο για έναν ενήλικα αλλά η διαφορά δεν είναι σημαντική.
Σαφώς εξαρτάται από το πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα και το πόσο δύσκολο είναι να διορθωθεί. Οι πιο σύντομες θεραπείες διαρκούν 6-8 μήνες. Συνήθως, για μια θεραπεία με ακίνητους μηχανισμούς και στις δύο γνάθους, χρειάζεται περίπου 1-1 ½ χρόνος.
Είναι πολύ σημαντικό κάποιος που σκέφτεται να κάνει ορθοδοντική θεραπεία να καταλάβει πως τόσο οι ασθενείς όσο και ο ορθοδοντικός θέλουν να τελειώσει η θεραπεία όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ο περιοριστικός παράγοντας είναι ο ανθρώπινος οργανισμός που επιβάλει διαφορετικές ταχύτητες μετακίνησης στον καθένα μας.
Οι φρονιμίτες είναι τα τελευταία δόντια που ανατέλουν και η ηλικία στην οποία εμφανίζονται δεν είναι συγκεκριμένη. Παρόλο που δεν υπάρχει έρευνα που να έχει πιστοποιήσει την ‘ενοχή’ τους, κλινικά βλέπουμε πως εάν οι φρονιμίτες δεν έχουν χώρο να ανατείλουν στο στόμα, ‘σπρώχνουν’ τα υπόλοιπα δόντια προκειμένου να τον εξοικονομήσουν. Γι’ αυτό η συγκράτηση είναι μεγίστης σημασίας καθώς και τα check-ups στον ορθοδοντικό, ώστε να προληφθεί οποιαδήποτε υποτροπή.
Η συγκράτηση είναι η φάση της ορθοδοντικής θεραπείας κατά την οποία διατηρούμε το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Αφού, δηλαδή, έρθουν τα δόντια στη σωστή, προγραμματισμένη θέση, πρέπει να τα διατηρήσουμε σε αυτήν διότι έχουν την τάση να επιστρέψουν εκεί που βρίσκονταν πριν την ορθοδοντική θεραπεία. Αυτή η τάση σαφώς μειώνεται με το πέρας του χρόνου.
Η συγκράτηση επιτυγχάνεται με ένα σύρμα που συγκολάται στην εσωτερική επιφάνεια των προσθίων δοντιών. Αυτό το σύρμα δεν ενοχλεί σε οποιαδήποτε λειτουργία και ελέγχεται από τον ορθοδοντικό κατά τα check-ups. Επιπλέον, κατασκευάζονται ειδικοί νάρθηκες, διαφόρων τύπων ανάλογα με το αρχικό πρόβλημα, τα λεγόμενα «μασελάκια». Αυτά τα χρησιμοποιούμε αρχικά περίπου 12 ώρες το 24ωρο και σταδιακά μειώνουμε τη χρήση τους καθώς μειώνεται και η τάση υποτροπής. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο ‘σχήμα’ συγκράτησης αφού η τάση υποτροπής είναι διαφορετική για τον καθένα μας.
Δεν είναι απαραίτητο. Μερικές φορές το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο από απλώς ένα δόντι. Άλλες φορές πάλι, είναι όντως κάτι πολύ απλό. Χρειάζεται να το δει ο ορθοδοντικός από κοντά. Εάν είναι κάτι πολύ απλό, μπορεί να διορθωθεί και με ένα απλό μηχάνημα που να μην φαίνεται και σε πολύ χαμηλό κόστος.
Κατά τη λειτουργία του στόματος, καθώς μιλάμε, μασάμε κτλ δημιουργούνται δυνάμεις που πιέζουν τα δόντια προς τα εμπρός, ιδιαίτερα της κάτω γνάθου. Έτσι, με πολύ αργό ρυθμό, συχνά παρατηρούμε ένα μικρό συνωστισμό να εμφανίζεται και αυτό είναι ανεξάρτητο από το εάν κάποιος έχει κάνει ορθοδοντική θεραπεία ή όχι. Η κατάσταση αυτή δεν αυτοδιορθώνεται αλλά χειροτερεύει με αργό ρυθμό.
Οι επιλογές που υπάρχουν είναι είτε να διορθωθεί με ορθοδοντική θεραπεία εφόσον το πρόβλημα είναι μεγάλο, είτε να διατηρηθεί η κατάσταση ως έχει με κάποιον από τους τρόπους συγκράτησης (βλέπετε παραπάνω).
Μερικές φορές οι γνάθοι είναι πιο μεγάλες ή πιο μικρές με αποτέλεσμα να μην συναρμόζουν μεταξύ τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν το πρόβλημα δεν είναι ιδιαίτερα έντονο, μπορούμε να μετακινήσουμε τα δόντια έτσι ώστε να ‘καμουφλάρουμε’ την υποκείμενη δυσαρμονία. Όταν, όμως, το πρόβλημα είναι μεγάλο, δεν έχουμε τέτοια επιλογή και πρέπει να προσφύγουμε στη λύση του χειρουργείου.
Η διαδικασία περιλαμβάνει ορθοδοντική θεραπεία περίπου για ένα χρόνο, ορθογναθική χειρουργική και περίπου 6 μήνες συνέχεια της ορθοδοντικής θεραπείας μετά το χειρουργείο για τελειοποίηση του αποτελέσματος.
Η ορθογναθική χειρουργική γίνεται από γιατρό γναθοχειρούργο σε νοσοκομειακό περιβάλλον με γενική αναισθησία. Χειρουργός και ορθοδοντικός έχουν αποφασίσει από κοινού ένα σχέδιο θεραπείας πριν καν την αρχή της ορθοδοντικής θεραπείας. Ο ορθοδοντικός, στην πρώτη φάση, μετακινεί τα δόντια στη σωστή θέση στις γνάθους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σκελετικό πρόβλημα, ακριβώς πριν το χειρουργείο, να φαίνεται ακόμα πιο έντονο διότι συνήθως η φύση ‘καμουφλάρει’ το πρόβλημα μεταβάλλοντας την κλίση των δοντιών σε μια μη θεμιτή θέση που εξυπηρετεί, κάπως, τον ασθενή. Αφού, λοιπόν, μετακινηθούν τα δόντια στην σωστή θέση ως προς τις γνάθους, πραγματοποιείται το χειρουργείο κατά το οποίο ο γιατρός μετακινεί πλέον τις γνάθους σε αρμονική θέση. Αποτέλεσμα τούτου είναι και τα δόντια να έρθουν πλέον σε σωστή συναρμογή μεταξύ τους. Το χειρουργείο γίνεται ενώ υπάρχουν ακόμα τα «σιδεράκια» στο στόμα ώστε μετά να ακολουθήσει μια, μικρής διάρκειας, δεύτερη φάση ορθοδοντικής θεραπείας όπου τελειοποιείται το αποτέλεσμα.
Τα μικροεμφυτεύματα αποτελούν την τελευταία εξέλιξη στον τομέα της Ορθοδοντικής. Αποτελούν μηχανισμούς προσωρινής στήριξης (Temporary AnchorageDevices).
Προκειμένου να γίνουν οι μετακινήσεις των δοντιών κατά την ορθοδοντική θεραπεία χρειάζεται ‘στήριξη’. Κάπου, δηλαδή, πρέπει να στηριχτούμε προκειμένου να ‘ωθήσουμε’ τα δόντια. Αυτήν την στήριξη την εξασφαλίζουμε άλλοτε από τα υπόλοιπα δόντια της γνάθου, άλλοτε απο τα δόντια της αντίθετης γνάθου, ή ακόμα και με μηχανισμούς έξω από το στόμα (πχ το εξωστοματικό που στηριζόμαστε ουσιαστικά στον αυχένα). Οι περιορισμοί της ορθοδοντικής θεραπείας προέκυπταν, μέχρι πρόσφατα, από την έλλειψη δυνατότητας στήριξης.
Η λύση σε τέτοιου είδους προβλήματα ήρθε με την ανακάλυψη των μικροεμφυτευμάτων. Αυτά είναι μικρές βίδες που εφαρμόζονται στο οστό με τοπική αναισθησία, λιγότερη από αυτή που απαιτείται για ένα σφράγισμα. Τοποθετούνται, λοιπόν, σε θέση που μας εξυπηρετεί ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη μετακίνηση και μετά αφαιρούνται. Η αφαίρεση δεν απαιτεί καν αναισθησία.